و اين‌چنين پايان بزرگ آغاز می‌شود

”آفريننده، همراهان و خرمن‌كوبان ِ هم‌تراز می‌جويد: چرا كه نزد ِ او همه چيز بهر ِ خرمن‌كوبی رسيده است. اما او صد داس ندارد: پس پوشه‌های ِ ذرت را می‌كشد و بی‌قرار می‌شود.

و تو، اولين همراه ِ من، در آرامش بخواب! تو را نيك در درخت ِ تو‌خالی‌ات از نظرها پوشانده‌ام؛ تو را نيك از گزند ِ گُرگان نهان كرده‌ام.

اما گاه ِ آن فرا رسيده است؛ پس تو را ترك می‌كنم. در ميان ِ دو سَحَر ِ سُرخ حقيقت ِ تازه‌اي بر من رُخ نمود.

مرا سر ِ چوپانی نيست، مرا سر ِ گوركنی نيست. بيش‌تر نخواهم كه با مردمان سخن گويم؛ برای ِ آخرين بار با مُرده‌گان سخن می‌گويم.

من به آفريننده‌گان، به خرمن‌كوبان، به شادزيان می‌پيوندم: رنگين‌كمان را نشان‌شان خواهم داد، و آن پله‌ها كه به اَبـ‌َرمرد می‌روند.

آوازم را بر تك‌اُفتاده‌گان و دو اُفتاده‌گان می‌خوانم؛ و هرآن كس كه هنوز گوشي برای ِ شنيدن دارد، قلب‌اش را با شادمانه‌گی‌ام سنگين می‌كنم.

پس سوی ِ مقصدم می‌آغازم، راه ِ خويش می‌پيمايم؛ از روی ِ پرسه‌زنان و جای‌مانده‌گان می‌جهم. آری، اين‌چنين، پيش‌روی ِ من، پايين‌روی ِ آنان باد!“

چُنين گُفت زرتُشت، پيش‌گُفتار ِ زرتُشت، ۹.
به ترجمه‌ی اُردك از يك ترجمه‌ی انگليسی.