مرگ

خوابم نبرد. يك ساعت غلت و واغلت زدم و بيدار موندم. مغزم از كار نمی‌افتاد. به هر چيزی كه تو دنيا هست فكر كردم. و به هر چيزی كه ديگه تو دنيا نيست. به علی. آيدين. آرمان. به ماه‌پيشونی. كلاغ. به ويكتوريا. به پدر Cecilia. تواين چند روز ۴ نفر در نزديكی از دنيا رفتن. پير و جوون. به ويژه جوون.

به نبودن خودم كه فكر می‌‌كنم، افسوس نمی‌خورم. وقتی‌ از توی خودم به بودن يا نبودنم تو دنيا فكر می‌كنم، اهميت خاصی براش نمی‌بينم. چون ديد آماری‌‌م غالب می‌‌شه. ولی‌ بودن بقيه برای من مهمه. خيلی زياد. و اون وقت به اين فكر می‌كنم كه نبودن من هم می‌تونه سبب رنج كسايی كه دوست دارم و دوستم می‌دارن بشه. مادرم. كوالا. دوستای دور و نزديكم. و ناگهان تور به‌هم‌تافته‌ای از روابط و انسان‌ها جلوی چشمم می‌اد كه هر حلقه‌ايش كه می‌شكافه اطرافش رو، و گاه تا بسيار دورترها رو، به غم می‌نشونه. تو ايران كه بودم به همين دليل، و كمی هم با كمك پس‌زمينه‌ی‌ افسردگی رايج جوون‌های هم‌نسل ما، دوست داشتم مرگم كامل باشه. يعنی هيچ اثری بعد از من به جا نمونه. حتا هيچ كس من رو به ياد نياره. مادرم اصلا به كل فراموش كنه كه پسری داشته. دوستام اصلا ندونن كه اردك دوستشون بوده. مثل روايت جرج اورول تو ۱۹۸۴.الان اون احساس رضايت افسرده‌ای كه اون‌موقع از اين فكر بهم دست می‌داد ديگه نيست، ولی‌ به جورايی هنوز فكر می‌كنم اين‌طوری همه راحت‌تر می‌بودن. دست‌كم موقع رفتن خودم.

دستمايه‌ی نوشته‌ی جدی‌‌تری!