ايستگاه

از قطار پياده شدم. از پله‌های ايستگاه پايين آمدم. وقتی داشتم از آخرين پله‌كان پايين می‌آمدم چشمم به يك قاب دايره‌ی بزرگ افتاد روی ستون بزرگی كه خط قطار را بالا نگه می‌داشت. ولی قبل از اين‌كه كنجكاوی تحريك شده‌ام به طرف ستو‌ن‌ام ببرد، احساس كردم چيزی در محيط اطرافم عوض شده است. دور و برم را نگاه كردم: يك چهارراه معمولی، يك ساختمان كوتاه و پهن در يك گوشه‌ی چهاراه، و بوته‌ها و درخت‌های خيس از باران در سه گوشه‌ی ديگر. ايستگاه قطار هوايی قسمت بزرگ‌تر ديدم را می‌گرفت و آسمان سنگين از ابرهای تيره جايی برای بازيگوشی چشمم باقی نمی‌گذاشت. به سمت ايستگاه اتوبوس راه افتادم. قبلا هيچ‌وقت در آن ايستگاه پياده نشده بودم. بنابراين چيزی درباره‌ی ايستگاه يا جزييات طرح اطرافم نبود كه به من اين احساس عجيب را می‌داد: گويی برای مدت كوتاهی از جايی كه حالا دو سال بود زندگی می‌كردم دور شده بودم. مثل بار اولی كه از ايران خارج شدم. نه مثل اولين باری كه رفتم تبريز يا همدان يا اراك يا كميجان يا راستگردان. مثل هر بار كه ايران نبودم.
يك آ.او.دی براق كمی جلوتر از ايستگاه توقف كرده بود. مثل هميشه بي اختيار از خودم پرسيدم: ”توی اون ماشين بودن و به وابستگی‌های نامريی زندگی اضافه‌ش كردن بهتره يا دل سبك‌تر اتوبوس سواری كردن؟“ و احساس كردم -باز هم مثل هميشه- كه اين سوال به اين زودی‌ها دست از سر من برنمی‌دارد. يك دختر نه خيلی جوان از ماشين پياده شد و در حالی كه سعی می‌كرد زودتر بارانی‌اش را به تن كند و از نيش خيس ابرهای سياه فرار كند به طرف من راه افتاد. حركاتش چابك ولی قدم‌هايش بی‌عجله بود. حتا توی اين عمل ساده‌ی روزمره هم حالتی بود كه من را از عادت هرروزه‌ام به محيط و مردم دور می‌كرد. حالا من توی ايستگاه ايستاده بودم و دختر چند قدم بيشتر با من فاصله نداشت. نگاهش به طرف من برگشت و من به كندی و به اجبار نگاهم را برگرداندم. انگار اولين بار بود كه يك نفر را در اين كشور ديده بودم. ياد سيمون افتادم. از مضحكی اين احساس خنده‌ام گرفت.
دختر از كنارم رد شده بود. بی اختيار برگشتم و قدم‌های سر حوصله‌اش را زير باران نگاه كردم تا دور دور شد. ايستگاه قطار طرف راست من ايستاده بود. طرف چپ ، دورتر، چند برج مثل كندوهای كنار هم چيده شده به من نگاه می‌كردند. پشتم به ساختمان‌ بی‌شكل و پهن گوشه‌ی چهاراه بود. همه‌ی اين‌ها توی چشمان من برق تازه‌گی می‌زدند. شنبه‌ی بارانی و خلوت اين ايستگاه عادی قطار من را به دنيای جديدی آورده بود. يا در واقع اين من بودم كه، بدون هيچ انتظار مشخصی، با پياده شدن در اين ايستگاه برای اولين بار، امكانات نهفته زير پوست عادی و خسته كننده‌ی لحظه‌های عموما بی‌ارزش و تلف شده‌ی روز را كشف كرده بودم: امكان نو ديدن محيط ــ در نوری كه احتمالا، گرچه ناخودآگاه، از خود من منتشر می‌شد.
قاب دايره‌ای روی ستون بزرگ دوباره توجهم را جلب می‌كرد. ترسی در دلم جوانه زد: ترس از دست دادن تازه‌گی محيط. برای نزديك‌تر رفتن و ارضای كنجكاويم دچار ترديد شدم. اين ميوه‌ی ممنوع بود كه تسليم شدن به وسوسه‌ی خوردنش من را از بهشت نورانی ”تازه‌گی“ بيرون می‌انداخت. ولی كم‌كم نيروی كنجكاوی چيره می‌شد. پاهايم مقاومتشان را از دست می‌دادند. برگشتم. سرم را بالا گرفتم. سر چهارراه، چراغ راه‌نمای اتوبوس چشمك می‌زد.

سوار شدم. به نظرم آمد چيزی داخل اتوبوس عوض شده است.

---

اگر دوست داشته باشين، من دوست دارم که نظرتون رو در باره‌ی اين نوشته بدونم!